6 de febrero de 2008

Feliz NO aniversario

Hoy no hay nada que celebrar.



Y ya sé que sólo mencionarlo ilustra mi rencor, pero no puedo evitar sentirme así. Por supuesto que iré mejorando poco a poco y no será porque me lo repitan mil veces. En todo caso, haré un esfuerzo por no volver a hablar del tema, porque tanto dolor y pensamientos negativos no me hacen más feliz. Y el olvido comienza a parecerme una hermosa vía de escape que probablemente transite.



El otro día me fijé por primera vez en el verdadero nombre de cierta escultura que había significado tanto: "El lucero herido". Y es curioso, porque últimamente he estado pensado en la muerte de las estrellas. En como desde la distancia su brillo parece el de siempre, pero de acercarnos descubriríamos que se trata tan sólo de una ilusión y que donde creíamos que estaba nuestra luz en el fondo ya no hay nada de nada.



De cualquier modo, sé que debo empezar a salir de todo esto antes de que me trague como un agujero negro, así que...

Gràcies per la música brasilenya, pel sentiment català, per desfer-me de prejudicis elitistes, per ajudar-me a estar més a gust amb mi mateix, per obrir-me al món i a tot el que té a oferir-me amb un somriure, per la màgia que vam viure dia a dia, per cuidar-me i mimar-me, per totes les sensacions que mal que em pessi dir-ho mai abans havia sentit, per ser la perfecta musa per la meva inspiració, per fer-me sentir estimat amb bogeria, per haver-me fet volar i convertir-me en un príncep de conte de fades, per tancar amb la teva actitut un cicle que vaig iniciar jo fent mal a un altre, per forçar-me a pendre decisions sobre el que vull a la vida, encara que tu no m'ho demanessis i que moltes quedin ara posposades fins no se sap quan. Malgrat que tot això formi ja part del passat, perquè així ho has volgut, i encara que hagi d'eliminar-te del meu present per poder tirar endevant, ho conservaré tot a la memòria.