24 de febrero de 2008

Al desconocido en el espejo



A veces no me reconozco... Encuentro un cliché donde debiera estar mi rostro y mi mente cede el gobierno a la desidia y a los impulsos. No sé que es peor.



Atemorizaría a alguien si no resultara ridículamente familiar. Me río de lo que veo reflejado y entonces me siento algo mejor.

Sin duda toca enfocarse.

22 de febrero de 2008

Resaca



Risas con nocturnidad y alevosía derivan en resaca que aconseja replegarse en la concha... A falta de plan mejor, huyo adelante, afrontando la melancolía con cierta saña gozosa y magia inspiradora.

Sonando un favourite de mi soledad
(y Kiedis transmutado en Gerard Quintana):

http://youtube.com/watch?v=z9syJvl5JSQ

21F



2day is my Bday!



Pasó otro año, que desde luego no ha sido otro año, y hoy el niño de ojos tristes suma 32 inviernos. Sé lo que sé, soy como soy, gracias a cada uno de los días (y las noches) en el camino hasta aquí. No atrasaría el reloj ni deseo que el tiempo corra más rápido. A gusto en mi piel sigo marchando al infinito. Como alguien dijo, lo importante es que estoy para cumplirlos. Que soy para sentir. Que vivo y aprendo. Y aprovecho el momento.

19 de febrero de 2008

Mirar con nuevos ojos



Hoy el cielo está negro y mi piel prácticamente ha perdido el color que había ganado con el viaje... pero este fin de semana he empezado a recuperar el brillo en los ojos. Comienzo a redescubrir las posibilidades de mi vida aquí y a encontrar formas de potenciar mi libertad aún en tierra conocida. Sólo espero una primavera soleada para que cada día sea más fácil sonreír. Poco a poco.

16 de febrero de 2008

Round and round



Nada nuevo cuando pareces andar en círculos. Tanto da si empleas o desperdicias el tiempo, cada día empieza y acaba igual. Un paso adelante, dos atrás, no son suficiente para avanzar. Y cuando crees revertir el ritmo, caes en la cuenta de que sólo estás parado.

Así ha caído la noche, vieja conocida que ofrece satisfacción inmediata y casi siempre otorga sensación de vacío. Un mal menor hasta que un día despierte y me encuentre lejos de aquí.

10 de febrero de 2008

Le vent nous portera



Sabía que para salvar la distancia que nos separaba tan sólo hacía falta dar unos pasos. Pero tenía mucho a hacer al otro lado, antes de cruzar esos metros. Te costó creerlo y lo entiendo, pero todo lleva su tiempo. Por supuesto, no habría sido posible sin tu predisposición, tu comprensión, tu paciencia e incluso tu renuncia a esperar ya nada de mí. Hace tiempo que podías haber abandonado el otro extremo de este callejón, lo sé. Agradezco y valoro de corazón que, ocupada en tu propio camino, nunca desaparecieras.

Y lo que más feliz me hace es pensar que, gracias a lo bueno y a lo malo, ambos hemos salido ganando. Y que al mirar desde aquí a lo que fue, veamos claramente lo mismo.

En el fondo no es la primera vez que me dirijo a ti desde aquí, pero ahora puedo concederte el espacio que mereces. Sabiendo lo entretenidas que te han resultado estas páginas, me parece justo que ahora podamos reír juntos. Espero no te moleste. Tampoco faltarán ya oportunidades de escucharte. Pase lo que pase. Gracias.

Y que el viento no deje de empujarnos. http://youtube.com/watch?v=CDKoO5EwrcI

7 de febrero de 2008

And now...



for something completely different!

Como decían los Monty Phyton, porque me hace falta algo de humor. Así que, para no pensar en nada más, ahí está mi sketch preferido del Flying Circus:

http://youtube.com/watch?v=2zhzxIFqg1Y

6 de febrero de 2008

Feliz NO aniversario

Hoy no hay nada que celebrar.



Y ya sé que sólo mencionarlo ilustra mi rencor, pero no puedo evitar sentirme así. Por supuesto que iré mejorando poco a poco y no será porque me lo repitan mil veces. En todo caso, haré un esfuerzo por no volver a hablar del tema, porque tanto dolor y pensamientos negativos no me hacen más feliz. Y el olvido comienza a parecerme una hermosa vía de escape que probablemente transite.



El otro día me fijé por primera vez en el verdadero nombre de cierta escultura que había significado tanto: "El lucero herido". Y es curioso, porque últimamente he estado pensado en la muerte de las estrellas. En como desde la distancia su brillo parece el de siempre, pero de acercarnos descubriríamos que se trata tan sólo de una ilusión y que donde creíamos que estaba nuestra luz en el fondo ya no hay nada de nada.



De cualquier modo, sé que debo empezar a salir de todo esto antes de que me trague como un agujero negro, así que...

Gràcies per la música brasilenya, pel sentiment català, per desfer-me de prejudicis elitistes, per ajudar-me a estar més a gust amb mi mateix, per obrir-me al món i a tot el que té a oferir-me amb un somriure, per la màgia que vam viure dia a dia, per cuidar-me i mimar-me, per totes les sensacions que mal que em pessi dir-ho mai abans havia sentit, per ser la perfecta musa per la meva inspiració, per fer-me sentir estimat amb bogeria, per haver-me fet volar i convertir-me en un príncep de conte de fades, per tancar amb la teva actitut un cicle que vaig iniciar jo fent mal a un altre, per forçar-me a pendre decisions sobre el que vull a la vida, encara que tu no m'ho demanessis i que moltes quedin ara posposades fins no se sap quan. Malgrat que tot això formi ja part del passat, perquè així ho has volgut, i encara que hagi d'eliminar-te del meu present per poder tirar endevant, ho conservaré tot a la memòria.

5 de febrero de 2008

De mal en peor

Justo me hacía falta ahora un gripazo para acabar de dolerme de dentro afuera. La fiebre hace que me hieran los ruidos, las luces y hasta la felicidad de los demás porque no la entiendo, igual que tantas otras cosas desde que la tierra se abrió bajo mis pies. Que la disfruten, no obstante, que yo sólo espero mejorar de la enfermedad para después tratar de hacer algo con mi corazón.



Y ya sé que hay cosas peores y que pasará el tiempo y veré las cosas de otro modo, pero ahora mismo hasta el sol me duele en los ojos.

4 de febrero de 2008

Malo y feo

Y pese a todo volví a casa con ilusión.
Pero cada día el cielo está más negro.



En Argentina indican que algo está mal diciendo que está "feo". En Chile dicen "malo" cuando algo está estropeado. Y en Cataluña si hay mal tiempo es de nuevo que está "feo". Y así, con la lluvia y el frío invernal del hemisferio que abandoné durante 3 meses y medio, he agarrado un resfriado que aún oprime más mi cabeza y me desenfoca.



Suerte de la familia, de todos los amigos que me habéis recibido con tanto cariño y de los hijos de los amigos (enhorabuena Cepri y Ula) como el pequeño Jan, que hoy justo cumple un mes.



...y aún no sabe el frío que a veces hace en este mundo. Quizá, en cierto modo, yo también debería volver a nacer. Pero eso lleva tiempo...

http://youtube.com/watch?v=lW1T4KPZBZY