21 de octubre de 2007

In da flow


He tardado más de lo esperado en volver a actualizar... Los problemas de siempre accediendo al ciberespacio y q aquí me encuentro tan ocupado como allí, aunque sea porque aquí me permito el lujo de vivir las calles (y buscar la manera de pagarme ese lujo tb me roba las horas...).

Para la mayoría de vosotros tan sólo ha pasado otra semana rutinaria desde que abandoné el país (no es el caso de mi niña, para la que esto ha supuesto una eternidad. Me la cuidáis, a-ight?). Pero desde mi punto de vista, cada día cuenta. Me paso el tiempo "riding da streets on bike" y ya me conozco bien los rincones de mi barrio de Greenpoint y el cercano de Williamsburg, que tan sólo es el Brooklyn que me queda a mano pq esto es enorme. Incluso he localizado ya mi rincón zen, con la mejor vista q puede tenerse de la silueta de los rascacielos desde este lado, el del verdadero modo de vida americano.

Me relaciono y disfruto con los "indígenas", cuando en el fondo nadie en NY es 100% neoyorquino (a la q rascas un poco siempre hay una abuela portuguesa, un padre filipino...). Será por eso que la gente no para de preguntarme direcciones que desconozco precisamente a mí. "Claaaro, pareses daquiiii, como se te ve blanquiiiito y así delgadiiiito", me decían el otro día unas señoras portorriqueñas, mientras comentábamos la desgracia de un joven ciclista del barrio al q la otra madrugada arrolló un camión (q sí, q me cuido mucho, claro que sí, q me queda mucho por hacer!!!). Al menos parece que el chaval había hecho cosas de provecho con su vida. Cada día cuenta, insisto.

Sin dejar el tema luctuoso, pero con una nota de humor: Ojo a la foto del judío (junto a mi bici), q los posters detrás suyo son nada menos que de la difunta playmate Anna Nicole Smith ("We'll never forget you" rezaban).

Por otro lado, voy sumando contactos: una camarera catalana (recién despedida) de un bar de tapas llamado Zipi Zape (en pleno Bklyn oiga!), un par de diseñadores de ropa, Sarah y Christian. Éste último es el novio del bueno de Etienne, un periodista francés q conocí en el último Sonar y q lleva años aquí, muy bien contactado con la noche neoyorquina.

Juntos apuramos una noche comenzando por las parties en galerías de arte del Soho y acabamos escuchando a centímetros de distancia a parte de los Wu-Tang Clan (raperos del copón, para los legos en la materia). Muy grande!

También he cruzado al otro lado del río, por supuesto, en un domingo de tráfico "relajado" que me permitió fundirme con el flow de la city.

Me dejé engullir por, aquí sí, el NY donde todo es posible. Como que te pidan un cigarro a cambio de un beatbox (se lo ganó el bro', q os recuerdo q aquí va a 7 dólares el paquete!), q te cruces con un pimp tan gordo como Notorious BIG (un chulo de la vieja escuela) con su enorme traje marrón y sus zapatos impolutos de peli ambientada en los años 30, o con un homeless vestido tan excéntrico como Slick Rick en su día más trashy...

que los conciertos (incluso los de punk en el Bowery Ballroom) puedan comenzar a las 7 de la tarde, que durante el week-end te encuentres tenderetes de mercadillo de ocasión en cualquier esquina, a hippies de calva trasnochada gritando en Union Square que Bush estuvo implicado en el 11-S, o a un grupo de bailarines-contorsionistas callejeros, q los q me conocéis ya sabéis como me emocionaron (incluido un japo luciendo una camiseta con el lema "I'm black and I'm proud" o un negro trajeado entre el público q no dejaba de hacer el robot).

Curioso, pero tras el periodo de adaptación en Bklyn, Manhattan ya no me resulta tan chocante y amenazador como la primera vez que puse allí los pies, hace años. Ahora no deja de sorprenderme, pero soy un figurante más del decorado.

8 comentarios:

Anónimo dijo...

Que importa
O que digas
Não importa
Vou te enformar
De todas maneiras
Se nota
O que sentes
Se nota
E vou te querer
De todas formas

Se nota
Em seus olhos
Se nota
Com todas as garras
E o desejo te mata
Que importa
O que pensa a gente
Que importa se os duer
Se nota que me quer

Que importa o que digam
Que importa onde vou
Que importa
O que pensam a gente
Que importa o que digam
Que importa se me querem

Que importa o que falam?
Que importa os duer
Se nota
Que importa
Diz me amor
Eu vou te querer de todas as formas

Se nota
O que sentes
Se nota
Eu tenho garras que faz o tempo
De te querer coração
Por isso que importa
Que importa
O que o que pensam a gente
Que importa o que digam
Que importa se os duer
Que importa se me querem
Se nota que me quer
Que importa
O que digam a gente
Que importa o que falam
Que importa se os duer
Que importa o que digam
Se nota o que sentes
Se nota
Olha menina que importa
Eu vou te querer de todas formas

lenoreanabel dijo...

Qué grande! Qué grande! Ya veo que te estás adaptando poco a poco. Gracias de nuevo por compartir tus andanzas con nosotros, me encantan estos resúmenes que haces con pocas palabras dices muchas cosas, se siente ny solo leyendo y luego cerrando los ojos. Es como estar allí. Así ya tendré una primera visión para cuando algún día espero que cercano me acerque por aquellos lares. Qué no falten las farras eh? besotes.

Anónimo dijo...

Huy que bonito,pues cuando nos pongan el ADSL, estaremos todo el dia mirando, de momento veremos la Rivera Maya Bye. Tus Papis

Anónimo dijo...

ei t han escrit els teus papis!!! com mola eh??
ara ja vas tenint tothom que et dira alguna cosa o una altra perque la gent anyora la gent bona com tu i especial com tu
testimo gvela en cos i anima
tespero testaré esperant SEMPRE
mi cielo mi niño mi amor mi rayo de luz

Anónimo dijo...

http://es.youtube.com/watch?v=q8im-iVPjHk

Anónimo dijo...

Ei bro! Marc Isern al teclat... Wu-Tang Clan a un pam del teu objectiu. Quina passada!! Aniré seguint els teus passos... Barcelona i el seu puto dia a dia atrapa sense remei. O no. Espero que ens ho vagis demostrant dia a dia, experiència rera experiència, viatge rera viatge... Quina enveja grrrrrrrrr!!! Esperem crònica de les runes del CBGB!!! Una abraçada gran!

Thais dijo...

Eiii!!! Ja veig que t'has convertit en un brooklyinero más...que grande!
Per aquí segueix tot com sempre, entre aborrit i conegut, però de tant en tant un concertillo com el de facto delafé ens alegra els dies.
mil petons i seguexi escrvint que ens encanta.

Anónimo dijo...

Hi newyorker!
Esto del blog es una gran idea. Vivimos tu viaje desde aqui dia a dia (aunque a ver si actualizas más a menudo!). Te seguimos. Kisses!!!
Raúl y Jordi